امروز در جمع دوستان صمیمی به قله دوشاخ یا همان قراول صعود کردیم.
از راست: الناز؟ ، هومن رضایی، علی مرتضوی، من، وحید محمدی، شبنم توپال، حامد علیپور، مهدی شیروانی، شیرین توپال و پشت دوربین مژگان تارانتاش
در خلال صعود هوای چهارفصل را تجربه کردیم و با هزار خاطره زیبا راه بازگشت پی گرفتیم.
هوای گرم و عمدتا مه آلود شابیل تا پناهگاه
طلوع دلبرانه آفتاب در ارتفاع 4000 متر
بارش برف اما هوای ساکن و نسبتا سرد نزدیکی قله
سنگ محراب و آنسوتر دریای ابر
روز پرکار قله!
تیم صمیمی ما روی قله
ارتفاع این قله 2984 متر ثبت شده است با اینکه چند قله بلند تر از سندان نیز در استان زنجان وجود دارد (برای مثال آغ داغ در ویر با 3065 متر ارتفاع از سطح دریا) ولی به دلیلی بلندی آن از پای کار برخی از آن به عنوان بلندترین قله استان زنجان نیز نام می برند. اخیرا جانپناهی به همت کوهنوردان منطقه بر فراز آن ساخته شده است.
جهت دسترسی به این کوه باید از وارد جاده قدیم زنجان تهران شد و پس از طی حدود 75 کیلومتر (در حالی که چیزی تا رسیدن به شهر خرمدره نمانده) با مشاهده تابلویی که «چرگر» را در انحرافی سمت چپ نشان می دهد وارد آن می شویم.
پس از طی حدود 7 کیلومتر در فرعی به روستای چرگر می رسیم.
در بدو ورود به این روستا وارد چیزی شبیه به میدان اصلی آن می شویم که قهوه خانه ای هم در آن دیده می شود. جلوی قهوه خانه معمولا به عنوان پارکینگ توسط کوهنوردان استفاده می شود.
اولین و اخرین بار ده سال پیش این قله را تابستانه صعود کرده بود و پس از آن فقط زمستان ها مهمانش شده بودیم. بار دیگر فرصتی دست داد تا در تابستان از سنگ به سنگ زیبایش بالا رویم.
از راست وحید محمدی، منیر عابدینی، شیرین توپال،مژگان تارانتاش، مهدیه همتی، پگاه مجتهدی، من و عرفان میرصدری
و سهیلا سلطانی و سمیرا سپهری نشسته
روی قله در مسیر بازگشت و هوای خنک دلچسب
روی خط الراس منتهی به قله و دورنمای روستای چرگر
با سهیلا و عرفان که این روزها درگیر اردوهای تیم امید هستند
معرفی قله سندان (در باره این قله بیشتر بخوانید)
باشگاه دماوند طی اطلاعیه ای از کوهنوردان در خواست کرده ششم تا پانزدهم مردادماه امسال از اجرای برنامه در علم کوه بپرهیزند تا این باشگاه بتواند اردوی برنامه ریزی شده خود را بدون مزاحمت دیگر کوهنوردان برگزار کند.
اولین بار که شفاها این موضوع را از دوستی شنیدم بدون دقت به بازه زمانی اعلامی گفتم آنها هم همنوردان ما هستند چه اشکالی دارد کمی در زحمت بیفتیم تا بتوانند اردویشان را برگزار کنند اما وقتی به تاریخ دقیق شدم سوالی برایم پیش آمد:
مسئولین محترم فنی باشگاه دماوند شما قطعا بهتر و بیشتر از من واقفید که دیواره علم کوه همین یک دوهفته مدت صعود نرمال در سال را دارد در واقع بیش از 90 درصد (و در بسیاری از سال ها صد در صد) صعودهای دیواره در همین دو هفته اعلامی شما برگزار می شود. حال بهتر نبود بجای داشتن این انتظار که جامعه دیواره نوردی کشور یک سال برنامه ها و صعودهای خود را تعطیل کند شما اردویتان را در شرایط کمی نامطلوب برگزار می کردید؟
به شخصه گمان می کنم تعطیل کردن یکساله صعودهای دیواره علم کوه ناممکن است.
پی نوشت طنز :
سال گذشته کف علم چال شهرام می گفت:
سال 80 علم کوه حادثه داشت، سال 85 مرحوم مهرپویا، سال نود مرحوم امانی و یک عضو باشگاه دماوند سال بعد بازهم مضرب 5 است! من که نیستم 
شاید بد نباشه امسال حرف دماوندی های عزیز رو گوش کنیم 
زمستان گذشته که از سایت های هواشناسی رکب خوردیم و بعد از چند روز تلاش سخت دستمان به قله دماوند از یال سرداغ نرسید تصمیم گرفتم در اولین فرصت سری دوباره به اینجا بزنم و با صعود تابستانه قبل از صعود زمستانه از آن ذهنیت داشته باشم.
تا اگر مثل پارسال به هوای بد و مه غلیظ خوردیم همچنان شانس صعود داشته باشیم.
با مهدی جمالی و مریم نوری صبح چهارشنبه 16 تیر 1395 به سوی پلور حرکت کردیم. و پس از دو ساعتی معطلی و دست مایه بازی نیسان سوار ها شدن به سمت مسیر غربی و سپس ابتدای یال سرداغ حرکت کردیم.
ساعت 6 عصر بود که بالای دشت چمن بن پیاده شدیم. (در یک ساعتی محلی که معمولا نیسان کوهنوردان را بالا می برد امسال سیل بخشی از جاده خاکی را شسته و امکان پیشروی بیشتر نبود).
ارتفاع این دشت 3650 متر است. دشت را به سمت ابتدای یال پیش می رویم و اوایل یال در نقطه ای مناسب که دسترسی به آب دارد چادر می زنیم ارتفاع 4000 متر. قصد داریم فردا صعود کنیم و از مسیر جنوبی پایین برویم. بالای قله زیر مه غلیظ است.
سایه دماوند
صبح هوا بهتر که نشده بد تر هم شده.باد شدید تر شده و مه غلیظ تر. ساعت 7 حرکت می کنیم. سه ساعتی بالا می رویم و به جای چادرها در ارتفاع حدودا 5000 متر می رسیم. هدف این برنامه شناسایی یال و نقاط حساسش برای زمستان و هم هوایی قبل از برنامه علم کوه است. اما با این مه غلیظ چیزی دیده نمی شود که بتوان شناسایی اش کرد. به پیشنهاد مهدی تصمیم می گیریم هرچند هنوز ظهر هم نشده اما همینجا بمانیم و با به تعویق انداختن صعود به فردا به سه هدف مهم برسیم. اول خوابیدن در 5000 متر و یک هم هوایی خوب، دوم ساختن یک دیوار سنگی باد شکن در کنار جای چادر برای استفاده در زمستان و بعد امکان داشتن دید بهتر در روز بعد بابت شناسایی مسیر.
هوا سرد و باد شدیدی حاکم است. دو سه ساعت مشغول آوردن سنگ های بزرگ و کوچک می شویم و اوست مهدی بنا! دیواری به عرض سه و ارتفاع یک متر با پی محکم می سازد بخوبی جلوی هجوم باد بی رحم غربی را می گیرد. با این وجود غیر از بند حمایت های خود چادر با طناب های انفرادی مان برایش اسکلت قطری می زنم که اگر نمی زدم قطعا چادر تابستانه مان طاقت همین باد ضعیف شده را هم نداشت.
بعد ازظهری طولانی و شبی سرد را سپری می کنیم و ساعت 7 صبح پس از جمع کردن چادر در هوایی که دیدش نسبت به دیروز بیشتر شده حرکت را آغاز می کنیم.
موارد مهمی از قبیل محل های مناسب برای دور زدن خط الراس های سنگی یال و شیب های یخی و دهلیز پایانی یال به قله دستگیرم می شود. و دو ساعت حرکت ما را به قله می رساند. هوای قله بی نظیر است. غیر قابل وصف!
عیشی به نوش می کنیم و در میان انبوه صعود کنندگان از مسیر جنوبی جای پا برای خود دست و پا می کنیم و از یخچال جنوبی در می رویم.
مسیر بارگاه به قله و اطراف بارگاه شلوغی وحشتناکی حکمفرماست... بیزاری ام از مسیر جنوبی بیشتر می شود...
ساعت بعد از حرکت از قله حوالی دوازده و نیم در پلور هستیم. عجله داریم که به ترافیک روز پایانی چند روز تعطیلی نخوریم.
امسال جشنواره صعودهای برتر میزبان صعودهای خوبی ست، از اینکه نگاه اجرا کنندگان و داوران به سوی صعودهای دشوار و فنی معطوف شده خیلی خوشحالم. امسال هر سه نامزد کلنگ طلایی نمادین ایران صعودهای فنی هستند البته سال گذشته چند صعود فنی خوب دیگر هم اجرا شدند که شانس حضور در این مرحله از جشنواره را نداشتند همین نشان میدهد که کوهنوردان ما در تلاش هستند با زحمت و آموزش خود را با کوهنوردی روز دنیا وفق دهند و به کوهنوردی فنی روی بیاورند.
بخشی از این موفقیت مرهون برگزاری این جشنواره است که از دست اندرکارانش ممنونیم.
نامزدها در بخش پیمایش جهت دریافت کلنگ نمادین جشنواره:
الف: صعود زمستانی دره یخار به سرپرستی ابوالفضل زمانی
ب: صعود زمستانی دره یخار دهلیز مرکزی آلپ تبریز۱
ج: صعود زمستانی یک روزه یخچال سبلان
نامزدها در بخش فنی جهت دریافت کارابین نمادین جشنواره:
الف: گشایش مسیر بیداد دیواره غربی علم کوه
ب: گشایش مسیر زعفری دیواره شمالی علم کوه
بخش صعودهای برون مرزی
الف: گشایش مسیر جدید دیواره کارامبونی در ماداگاسکار افریقا
ب: گشایش مسیر ایرانیان مالزی شاخ اژدها
مشگين شهر، شهريست در استان اردبيل و درست پاي كوه سبلان.
اين شهر يك پادگان آموزشي سرباز دارد به نام مركز آموزش شهيد بيگلري معروف به «هتل بيگلري»! كه البته كنايه اي بيش نيست و به لحاظ بسياري مسائل از پادگان هاي درجه پايين و به اصطلاح سخت گذر براي يك سرباز است.
كلا دوره آموزشي سرباز به دليل سخت گيري هاي معمول و اينكه دوماه اول دوره سربازي است و هنوز فرد به دوري از خانواده و شرايط متفاوت سربازي عادت نكرده بسيار طاقت فرساست. بالاخص «هتل بيگلري» كه بخاطر دور افتادگي اش از مركز كشور و آب و هواي خيلي سرد و بدي راه ارتباطي اش كم مرخصي است و به ندرت سربازي مي تواند خارج از قاعده حتي دو ساعت مرخصي شهري بگيرد.
عصر جمعه بود...و بلندگوي پادگان طبق معمول جمعه عصرها اسم هايي را "هرچه سريعتر جهت ملاقات به دژباني" فرا مي خواند.
خانواده ها از شهر هاي دور و نزديك براي ملاقات 20 دقيقه اي با سربازشان به مشگين شهر و جلوي درب پادگان آمده بودند. سربازها با چهره هايي وارفته و لبخندي تصنعي در آغوش خانواده هايشان قرار مي گرفتند و از همان لحظه خروج از درب دژباني حواسشان به ساعت بود كه دير نكنند چون مي دانستند حتي يك دقيقه تاخيرو تعدي از 20 دقيقه استحقاقي عاقبت خوبي برايشان نخواهد داشت.
نمي دانم چرا توجهم به آنها جلب شد، آنها هم مثل بقيه خانواده ها بودند شايد اين پا و ان پا شدن دختر نظرم را جلب كرده بود. زن و مرد ميانسالي هم جلوتر از او ايستاده بودند. پسر با همان لبخند تصنعي و پس از شنيدن آخرين توصيه هاي تهديد آميز افسر دژباني، جلو درب خروج ظاهر شد. با چرخاندن سر به اطراف دنبال كسانش مي گشت. او دقايق گذشته را از ميدان تا درب دژباني با ذوق دويده بود و با هر تكرار اسمش در بلندگو بسيار هيجانزده شده بود.
هنوز چشمش چهره آشنايي نديده بود كه خود را در آغوش مادر ديد و غرق در بوسه ها و قربان صدقه هاي او شد. از مادر كه فارغ شد پدر را در آغوش كشيد و سپس سلامي پر از شرم به دختر داد. و دختر از پشت شيشه نمناك چشمانش سلامش را پاسخ گفت. تقريبا همه 20 دقيقه به تعارف كردن شيريني هاي دست پخت مادر و ميوه هاي "با دقت و حوصله" خرد شده دختر و تكرار جمله ديكته شده و نه چندان واقعي "نه بابا راحته، بگو و بخنده فقط" پسر گذشت.
موقع خداحافظي پسر دوباره در آغوش پدر و بعد مادر قرار گرفت و گونه و پيشاني اش به بوسه آنها مهمان شد. بعد...با شرمندگي با دختر دست داد و با همان لبخند تصنعي كه پوسته اي محكم براي فرياد دروني اش بود نگاهش كرد. دو چشم ملتمس و اشكبار براي يكي دو ثانيه كوتاه به هم دوخته شد. و رفت...
تمام اين 20 دقيقه را دخترك بي صدا اشك مي ريخت. بي آنكه حتي حالت چهره اش عوض شود.
اين بياد ماندني ترين خاطره من از «هتل بيگلري» ست.
این خاطره که از زبان علی نقل شد را در سفر نیمه خرداد به مشکین شهر نوشتم و تا به امروز فرصت نشرش را نیافته بودم. حادثه اخیر برای سربازان 05 کرمان مرا به نشرش ترغیب کرد.
بهشت اگر می خواهید در خرداد ماه به حصارچال بروید...
باقی سخن به زبان تصویر
این سالن اختصاصی سنگنوردی زنجان است. این عکس در سانس آخر یک روز فرد گرفته شده.
یعنی سانسی که طبق روال سالهای گذشته کوهنوردان برای انجام تمرینات سنگنوردی به اینجا می آیند. صبح ها خانم ها تمرین می کنند، عصر ها سنگنوردان خود سالن و در این تایم کوهنوردان اینجا تمرین می کنند یا بهتر است بگویم میکردند!
همانطور که می بینید امشب یکشنبه 24 خردادماه 95 من به تنهایی اینجا تمرین کردم و خبری از کوهنوردان نبود.
همیشه این سانس جزو شلوغ ترین اوقات سالن می بود بالاخص شب های ماه رمضان که همیشه جنگ داشتیم عده را کم کنیم.
از همه آنهایی که اینجا تمرین می کردند و الان نیستند اگر سوال کنید مشکلی، مشغله ای گرفتاری ای چیزی برایتان خواهد شمرد اما اصل مشکل چیز دیگریست.
چند روز پیش در نشستی که استاندار زنجان با عنوان "دیدار با جوانان منتخب استان" ترتیب داده بود به من هم اجازه صحبت داده شد و چون مهمان ویژه رئیس اداره ورزش و جوانان زنجان بود به دخالت ها و ایجاد محدودیت ها توسط هیات های ورزشی بر گروه ها و باشگاه ها و کلونی های ورزشکاران اشاره کردم.
نمونه اش هیات کوهنوردی که بجای اینکه از قدرت گرفتن و فعال بودن گروه ها و تشکل های کوهنوردی استان خوشحال شود از آن احساس خطر کرد و تمام تلاش خود را برای محدود کردن فعالیت های آنان بکار گرفت. هرجا مجوزی لازم بود نداد، بر سر برگزاری کلاس های آموزشی شان مانع ایجاد کرد و در جمع های غیر رسمی شفاها همه فعالیت های آنان را به ناحق زیر سوال برد.
نتیجه کار هم این شد که می بینید، به جرات می توان گفت در سه ماه گذشته از سال 95، یعنی فصلی که بیشترین کوهنورد جذب طبیعت و کوه می شود عملا هیچ فعالیت کوهنوردی ای در زنجان صورت نگرفته است، به غیر از اندک برنامه های تجاری یکی دو تور و تمرین های کمرنگ و جسته گریخته جمع اندک غارنوردان و برنامه های از کیفیت افتاده و یکروزه انجمن کوهنوردان زنجان عملا هیچ گونه فعالیت کوهنوردی در زنجان صورت نگرفته است.
هیات کوهنوردی در غیاب فعالیت رئیسش با سیاست هایی غلط همه گروه ها و افراد فعال را محدود و کم کم به انفعال کشاند تا خود همه کارها را انجام دهد اما خودش نیز مدتهاست نیمه تعطیل است و بروکراسی لازمه همچون مهر و امضای نامه ها هم در فروشگاه یکی از مسئولان اسمی هیات انجام می شود.
هرچند همه می دانیم که مشلات و گرفتاری های روزمره ما تمامی ندارد و برای تمرین کردن تحت هیج شرایطی نباید از پای نشست اما صبر و تحمل کوهنوردان و گروه های بی پشتوانه هم محدود است.
امشب وقتی طبق معمول به تنهایی در سانس کوهنوردان سالن سنگنوردی تمرین می کردم به روزهایی فکر می کردم که در این ساعت ها اینجا جای سوزن انداختن نبود و برای رفتن روی مسیری باید نوبت می گرفتیم.
در حاشیه شهر "مشگین شهر" استان اردبیل درست رو به روی ساوالانِ بزرگ، دره ای رویایی وجود دارد که تاکنون از چشم سنگنوردان و دیواره نوردان مخفی مانده است.
دره ای پر از دریای صخره ها و دیواره ها با اشکال منحصر بفرد و رویایی که دل هر دوستدار طبیعت، سنگنورد و کوهنوردی را با خود می برد..
منطقه "تنگ" در 8 کیلومتری شرق شهر مشکین شهر و مشرف به قله سترگ ساوالان تاکنون اگر توسط سنگنوردان و دیواره نوردان کشف نشده قطعا به دلیل قرار گرفتنش در نزدیکی کوهی مثل ساوالان است که همه نگاه ها و توجهات را به خود جلب می کند.
تعطیلات گذشته را به لطف علی کریمی عزیز که همواره میزبان مهربان مسافران ساوالان بوده و امدادگر اکثر حادثه های رخ داده در آن حوالی ست به این منطقه رفتم و از زیبایی های آن در بهت فرو رفتم.
سه دره به موازات هم و همگی پر از دیواره های سر به فلک کشیده، صخره های موزون و خوش شکل و نقاط مناسب کمپینگ.
جا برای کار آنقدر زیاد بود که نمی دانستم در این دو روز ناکافی از کجا شروع کنم.
روز اول را به گشت زنی و عکاسی در منطقه پرداختیم و روز دوم مسیری طبیعی را گشایش کردیم که علی نام مسیر را "عدالت" گذاشت.
بطور کلی استان اردبیل سنگنورد کمی دارد بالاخص مشگین شهر که بزرگترین شهر نزدیک به مسیر عمومی ساوالان است تمام فعالیت های کوهنوردی را معطوف به این کوه پر تردد کرده و باعث کمرنگ شدن فعالیت های کوهنوردی در شاخه های دیگر آن شده است.
بطوری که معدود سنگنوردان طبیعی این شهر هنوز مسیری در این منطقه مستعد و فوق العاده گشایش نکرده اند.
امیدوارم بزودی به "تنگ" برکردم و از زیبایی سحر کننده سنگ هایش بهره بیشتری ببرم.
دیواره های گرانیتی دست نخورده
علی عزیز و صخره های خوش شکل دره
بولدر...اسپرت...
انقدر ذوق زده بودم که نمی دانستم از کجا شروع کنم
تصور کنید صبح بیدار شوید و اولین چیزی که می بینید این باشد...
اینجا ورودی دره "تنگ" است