رضا زارعی اخیرا در پی نوشت پستی که مربوط به سفر بی بازگشت جرج مالوری به اورست است نوشته است:

"دردنیایی ورزشی مرگ برای رسیدن به هدف نکوهیده است.اگرچه تلاش تاسرحد مرگ برای پیروزی با تشویق عمومی مواجه می‌گردد و از فرد حتا در صورت شکست به عنوان یک قهرمان یاد می‌شود،اما کسی برای خودکشی گام به میدان ورزش نمی‌گذارد"

 

خود زارعی هنگام بازگشت از گاشربروم 1 به خبرنگار تلویزیون می گوید : " [اوراز] همیشه می گفت مردن در کوه برای من افتخاره"

 

 

 من خودم از عظیم قیچی ساز شنیده ام که گفت : "همه هشت هزار متری های دنیا ارزش از دست دادن یک انگشت من را ندارند"

 

این تفاوت در دیدگاه در اکثر مواقع به فعل می رسد و بر اتفاقاتی که برای ما می افتد اثر زیادی دارد.

اوراز و عظیم هر دو از پرآوازه ترین و پرافتخارترین کوهنوردان تاریخ کشور ما بوده اند، تفاوت در دیدگاه این دو بزرگمرد کوهستان ها (به عنوان علل داخلی) در ترکیب با شرایط و حوادث پیش آمده (به عنوان علل خارجی) بی شک در سرنوشت این دو، اثر بسزایی داشته است.

آنجا که به زعم من بزرگترین افتخار عظیم نه صعود 13 قله هشت هزار متری که همچنان زنده و سالم بودن او پس از بارها در معرض خطر مرگ قرار گرفتن است.