آياز

سه طول مسیر آرزو را کار کردیم. بدون کتانی سنگ جهت تسلط بیشتر به کفش دیواره.

نکته مهم درباره این مسیر در مورد طول سوم آن است: طول سوم درجه بالاتری نسبت به دو طول اول دارد و فاصله میانی هایش بسیار بیشتر از حد استاندارد و لازم است. مخصوصا میانی آخر تا کارگاه چیزی حدود هفت هشت متر فاصله دارد. و صعودش برای سرطناب های دو کرده ما با کفش اسپورتکس در چنین شرایطی واقعا سخت شد.

در طول دوم نیز دقیقا در مسیر صعود مابین میانی آخر تا کارگاه یک سنگ حدودا دویست کیلویی به اندازه یک کوله پشتی بزرگ کاملا رها روی طاقچه ای به عرض دو سه سانت تکیه داده شده و حتی باد شدید هم می تواند باعث سقوطش روی مسیرها و کلاهک سلام شود. 

پیشنهاد می کنم دوستان سنگنورد در روز خلوت اگر روی این مسیر رفتند این سنگ را بیندازند تا از خطر جدی احتمالی جلوگیری شود. همچنین پیشنهاد می کنم طول سوم این مسیر در شرایط غیر آمادگی و توسط سنگنوردان مبتدی (به دلیل درجه متوسط آن در عین دور بودن میانی ها) صعود نشود.

بعد از نیمه شب هم صعود شبانه حلاوت و مریم به مسیر روجا پایان کار پنجشنبه بود.

 شب پای مسیر برونو خوابیدیم دو چادر هم در قلعه بود که دوستان خوبم کوروش نگهبان و آقای شهلایی بودند.

صبح خیلی زود پایین رفتیم و پس از رفتن به تهران از طریق جاده هراز و فرعی دماوند-فیروزکوه به شهر فیروز کوه در فاصله 115 کیلومتری تهران رفتیم. لیلی رهنما و عطیه صادقی قبلا آنجا منتظرمان بودند دیواره ای زیبا با محیطی عالی مشرف به ایستگاه راه آهن شهر و دقیقا کنار جاده به ما خوش آمد گفت.

تا آنجا که دوستان اطلاعات داشتند و ما دیدیم هشت یا نه مسیر در سه بخش روی دیواره وجود داشت که عمدتا درجه های 5.10 و 11 داشتند، اسپرت و یک طوله اما همگی بلند و تقریبا نصف طول طناب بودند. 

یک مسیر دو طوله بسیار هیجان انگیز و پرچالش در کنج بود که یک طولش را فقط فرصت شد کار کنیم، مسیری فوق العاده زیبا که مطمئنم مدتها آرزوی صعود دوباره اش را خواهم داشت.