اوضاع نابسامان کوهنوردی
این سالن اختصاصی سنگنوردی زنجان است. این عکس در سانس آخر یک روز فرد گرفته شده.
یعنی سانسی که طبق روال سالهای گذشته کوهنوردان برای انجام تمرینات سنگنوردی به اینجا می آیند. صبح ها خانم ها تمرین می کنند، عصر ها سنگنوردان خود سالن و در این تایم کوهنوردان اینجا تمرین می کنند یا بهتر است بگویم میکردند!
همانطور که می بینید امشب یکشنبه 24 خردادماه 95 من به تنهایی اینجا تمرین کردم و خبری از کوهنوردان نبود.
همیشه این سانس جزو شلوغ ترین اوقات سالن می بود بالاخص شب های ماه رمضان که همیشه جنگ داشتیم عده را کم کنیم.
از همه آنهایی که اینجا تمرین می کردند و الان نیستند اگر سوال کنید مشکلی، مشغله ای گرفتاری ای چیزی برایتان خواهد شمرد اما اصل مشکل چیز دیگریست.
چند روز پیش در نشستی که استاندار زنجان با عنوان "دیدار با جوانان منتخب استان" ترتیب داده بود به من هم اجازه صحبت داده شد و چون مهمان ویژه رئیس اداره ورزش و جوانان زنجان بود به دخالت ها و ایجاد محدودیت ها توسط هیات های ورزشی بر گروه ها و باشگاه ها و کلونی های ورزشکاران اشاره کردم.
نمونه اش هیات کوهنوردی که بجای اینکه از قدرت گرفتن و فعال بودن گروه ها و تشکل های کوهنوردی استان خوشحال شود از آن احساس خطر کرد و تمام تلاش خود را برای محدود کردن فعالیت های آنان بکار گرفت. هرجا مجوزی لازم بود نداد، بر سر برگزاری کلاس های آموزشی شان مانع ایجاد کرد و در جمع های غیر رسمی شفاها همه فعالیت های آنان را به ناحق زیر سوال برد.
نتیجه کار هم این شد که می بینید، به جرات می توان گفت در سه ماه گذشته از سال 95، یعنی فصلی که بیشترین کوهنورد جذب طبیعت و کوه می شود عملا هیچ فعالیت کوهنوردی ای در زنجان صورت نگرفته است، به غیر از اندک برنامه های تجاری یکی دو تور و تمرین های کمرنگ و جسته گریخته جمع اندک غارنوردان و برنامه های از کیفیت افتاده و یکروزه انجمن کوهنوردان زنجان عملا هیچ گونه فعالیت کوهنوردی در زنجان صورت نگرفته است.
هیات کوهنوردی در غیاب فعالیت رئیسش با سیاست هایی غلط همه گروه ها و افراد فعال را محدود و کم کم به انفعال کشاند تا خود همه کارها را انجام دهد اما خودش نیز مدتهاست نیمه تعطیل است و بروکراسی لازمه همچون مهر و امضای نامه ها هم در فروشگاه یکی از مسئولان اسمی هیات انجام می شود.
هرچند همه می دانیم که مشلات و گرفتاری های روزمره ما تمامی ندارد و برای تمرین کردن تحت هیج شرایطی نباید از پای نشست اما صبر و تحمل کوهنوردان و گروه های بی پشتوانه هم محدود است.
امشب وقتی طبق معمول به تنهایی در سانس کوهنوردان سالن سنگنوردی تمرین می کردم به روزهایی فکر می کردم که در این ساعت ها اینجا جای سوزن انداختن نبود و برای رفتن روی مسیری باید نوبت می گرفتیم.
