آياز

ما سه نفر بوديم!                                                                                Biz üç kişiydik:

 بدير هان، نازليجان و من                                                      Bedirhan, Nazlıcan ve ben.
سه دهان..سه دل ديوانه.. سه گلوله هم قسم!      Üç ağız.. üç deli yürek.. üç yeminli fişek!
ناممان با بلا نوشته شده بود برسنگ و كوه             Adımız belâ diye yazılmıştı dağlara, taşlara
گناهي بر گردنمان بود                                                             Boynumuzda ağır vebal,
و بر دوشمان تفنگ!                                                            Koynumuzda çapraz tüfek!

دست هامان بر ماشه بود و گوشهامان تيز                                     El tetikte, kulak kirişte,
و پشتهامان نزد خاك به امانت...                                         Ve sırtımız toprağa emanet...
دست هاي يخ زده از تلخي شوكران مان را               Baldıran acısıyla ovarak üşüyen ellerimizi
 زير لحاف ستاره ها بر هم مي ماليديم...               .Yıldız yorgan altında birbirimize sarılırdık..
دريا از ما بسيار دور بود                                                                 Deniz çok uzaktaydı
و تنهايي محسوس...                                                         Ve dokunuyordu yalnızlık...

شب بر درازاي رود صداي شغال ها از دور              Gece, ırmak boylarında uzak çakal sesleri,
بر ما، بر نان ما                                                                     Yüzümüze, ekmeğimize,
و بر ترانه هاي ما مي كوبيد و مي گذشت.                               Türkümüze çarpar geçerdi.
نازليجان بر سينه اش گل آويشن مي آويخت                       Göğsüne kekik sürerdi Nazlıcan,
آتش روشن مي كرد و چه دودي راه مي انداخت                              Tüterdi buram-buram.
وماپنهاني مي پاييديمش،دلمان برايش مي سوخت     Gizlice ona bakardık, yüreğimiz göçerdi

گمانم در مزرعه يك چوپان بود كه از دستمان رفت Belki bir çoban kavalında yitirdik Nazlıcan'ı   
با دود آتش يكي شد و پرواز كرد                                             Ateş böcekleriyle bir oldu,
 سويي زد و رفت...                                                                    Kırpışarak tükendi...
از او براي ما يك پروانه مرد بر جاي ماند             Bir narin kelebek ölüsü bırakıp tam ortamıza
 همچو يك شهاب، همچو يك نسيم                                            Kurşun gibi, mayın gibi,
برقي زد، وزيد و به پايان رسيد...                                                    Tutuşarak tükendi...

آه نازليجان... تو آهوي دشت هاي وحشي بودي...      Oy, Nazlıcan... vahşi bayırların maralı...
آه نازليجان...طوفان بر گيسوانت شانه مي كشيد        Oy, Nazlıcan... saçları fırtınayla taralı...
كه باور مي كرد سفرت به سرزمين ستاره ها را  Sen de böyle gider miydin yıldızlar ülkesine?

آه نازليجان آه...سراپا دردي تا خانه جان                   Oy, Nazlıcan oy... can evinden yaralı..                 .

تو گل ييلاق هاي سرد بود، آه نازليجان...                          .Serin yayla çiçeği, oy Nazlıcan..
مجنون سراپا هيجان، آه نازليجان...                                .Deli-dolu heyecan, oy Nazlıcan..
روي سينه ام پروانه عشقي                                            Göğsümde bir sevda kelebeği,
جاني كه قرباني مرگ كردم، آه نازليجان ...                 .Ölüme sunduğum can, oy Nazlıcan..

چون ارتشي شكست خورده                                               Artık, yenilmiş ordular kadar
ويران بوديم، آواره بوديم...                                                              Eziktik, sahipsizdik..
گذشتيم، به دشتي رسيديم با دلي هزارتكه.!       Geçip gittik, parka ve yürek paramparça!.
گذشته اش احساس مرگ                                                          Gerisi ölüm duygusu,
خاطراتش سكوت وحشت آور..                                                       Gerisi sağır sessizlik..
گذشتيم، با جاي خالي دهشتناك نازليجان..           Geçip gittik, Nazlıcan boşluğu aramızda..

بديرهان در دامنه كوهي از پشت سر گلوله خورد      Bedirhan'ı bir gedikte sırtından vurdular,
از چه محاصره هايي جان سالم بدر برده بود..            Yarıp çıkmışken nice büyük ablukaları..
چون تفنگي كه به آرامي از روي شانه سر مي خورد     Omuzdan kayan bir tüfek gibi usulca,
لرزيد و و دستانش به طرفين دراز شد..                            Titredi ve iki yana düştü kolları..

مرگ چون آتشي نفرت انگيز                                                     Ölüm bir ısırgan otu gibi
همه وجودش را فرا گرفت...                                                         Sarmıştı her yanını...
بمانند يك درخت بريده شده، در روشناي مهتاب..     Devrilmiş bir ağaçtı, ay ışığında gövdesi..
دراز كشيد و با قطره اشكي                                                     Uzanıp, bir damla yaş ile

لابلاي مژگانش محو شد..                                                       Dokundum kirpiklerine..
  قلبم فروريخت وقتي صداي نبض اش ديگر نيامد Göğsümü çatlatırken nabzının tükenmiş sesi

نه اين يك شوخي ست !...او بر مي خيزد حتما   Sanki bir şakaydı bu!.. birazdan uyanacaktı,
برمي خيزد و سيگاري آتش خواهد زد...           Birazdan ateşi karıştırıp bir cıgara saracaktı...
او و مرگ بر راندوويشان خوش قول بودند! آه...  Oysa ölüm, sadık kalmıştı randevusuna, ah...
او هم مثل نازليجان                                                                      O da Nazlıcan gibi,
ديگر نخواهد بود!..                                                                   Bir daha olmayacaktı!..

آه بديرهان.. شبح شب هاي قيرگون Hey, Bedirhan.. katran gecelerin heyulası!.                .
آه بديرهان..كابوس كمين كننده هاي نابكار..!          Hey, Bedirhan.. kancık pusuların belâsı!.
كه باور مي كرد تو هم فناپذير باشي          Sen de böyle bitecek adam mıydın, konuşsana,
آه بدير هان آه.. مزارت لانه عقاب هاست اكنون!.. Hey, Bedirhan hey.. mezarı kartal yuvası!.. 

گريزپاي كوه هاي ارغواني، آه بديرهان..!                       Mor dağların kaçağı, hey Bedirhan!.
چشمان آبي ات هميشه شعله ور، آه بديرهان..!             Mavi gözleri şahan, hey Bedirhan!.
چاقوي براني بودي بر ظلام و سكوت شب                         Zulamda bir suskun gece bıçağı,
لكه خوني روي پيراهن سفيدم، آه بديرهان              Beyaz gömleğimde kan, hey Bedirhan!.

ما سه نفر بوديم... سه لاله جان بر كف...                        Biz üç kişiydik.. üç intihar çiçeği..
بديرهان، نازليجان                                                                         Bedirhan, Nazlıcan,
و من: سوفي!...                                                                            Ve ben: Suphi!...

چند وقت پيش بود كه شهريار بهزاديان تماس گرفت و گفت در دانشگاه مراسمي برپاست كه شما هم دعوتيد ماهم رفتيم. آنجا با فردي آشنا شديم كه بي شك قلب مهرباني دارد. «دكتر فرشيد جعفري رئيس دانشكده علوم انساني دانشگاه آزاد زنجان». گزارش هاي ما از حادثه باكلور و امدادرساني اي كه انجام شده بود را از سايت ها دنبال كرده بود و مي گفت ناراحت شدم از اينكه چرا پس از آن اتفاق كسي از شما تقدير نكرد! و برآن شدم كه به سهم خودم از شما تشكر كنم و با لطف فراواني كه به ما داشت لوح و كتابي به ما هديه كرد كه جزو بهترين و شيرين ترين هديه هائيست كه به عمرم دريافت كرده ام.

سپس جوياي چند و چون مسائل ورزشيمان شد و داستان فعاليت هاي بدون حمايت حسين. 

خواستم در اين پست از كمك هاي رئوفانه اين انسان وارسته تشكر كنم. كسي كه ما را شرمنده محبت هاي خود كرد.

به لطف همين عزيز و با هماهنگي ها و تلاش هايي كه انجام داد جلسه ارائه گزارش حسين مقدم بر گاشربروم ها عصر چهارشنبه برگزار شد.هرچند تمامي هزينه هاي آن بر عهده خود حسين بود. مي نويسم تا بر جريده تاريخ ثبت بماند آهاي آيندگان قهرمان يك شهر، كسي كه در يك فصل سه نشان جهاني براي تربيت بدني شهر و كشورش به ارمغان آورده براي خودش جلسه ارائه گزارش برگزار كرد! از جيب خودش پوستر چاپ كرد! و كارت هاي دعوت را خودش به دست مدعوين رساند!

آمدند دوستاني كه شادمان كردند و بوسه زديم بر قدمهايشان و آنهايي كه نيامدند و دلمان فقط بيشتر برايشان تنگ شد، همين!

خواستم بگويم هستند هنوز كساني كه انسان بودنشان به پست و مقامشان نيست به قلبيست كه درونشان مي تپد چيزي كه امروز روز بعيد مي دانم خيلي ها داشته باشندش.

اين شعر را تقديم مي كنم به آقاي فرشيد جعفري و قلب تپنده درونش:

حق سئل كيمي دونيا آخيب يول تاپاجاقدير... داش آتماقينان  كيمسه  اونو دوندره  بيلمز

دونيا  دا  قارانليق لار  اگر   بيرلشه   باهم ...بير خيرداجا شمعين ايشيقين سوندوره بيلمز

همانطور كه در گزارش دماوند (پست پيشين) اشاره شد هنگام بازگشت ما از مسير جنوبي تيمي از مهاباد در بارگاه سوم حضور داشت كه با محبت قابل احترامي پذيراي تيم ما شد. با آوردن قطعه هايي از گزارش سرپرست اين تيم آقاي امير دموكري شما را به خواندن گزارش كامل ايشان با كليك روي اين لينك دعوت مي كنم.

---

...با توجه به اعلام هواشناسی یکشنبه مبنی بر سرعت بالای باد و مه‌آلود بودن هوای و امکان بارش برف عملا صعود منتفی بود. کل روز را به استراحت پرداخته ساعت 16 تیمی 5 نفره از زنجان که از جبهه‌ی شمال شرقی ( شمالي صحيح است.آياز) به قله  صعود نموده بود از جبهه‌ی جنوبی وارد بارگاه سوم شدند که یکی از دوستان قدیمی آقای "محسن سعیدزاده تیم را هدایت می‌نمود.

...بعد از 40 متر بالا رفتن و تراورس 15 متری به سمت چپ هنگامی که دو نفر از بجه‌ ها پشت سرم بودند به میانه‌ی سنگی رسیدم و بالا رفتم که ناگهان صدای سقوط کردن مرا به خود آورد برگشتم و خانم حسنی آذر را در حال سقوط دیدم.(به علت اینکه دستش را سرما نزند از بستن کرامپون امتنان کرده بود) با سرعت بعد از مسافت 30 الی 40 متری به سنگی برخورد کرد و در نهایت با کوله پشتی به سنگی بزرگتر برخود کرده و متوقف شد. سریعا به طرف پایین به محل رسیده وضعیت را کنترل و در اختیار گرفتم. با یک جمع‌بندی 3 نفر را راهی قله کرده و خودم و آقای آبیار جهت پایین آوردن  خانم حسنی آذر اقدام نمودیم. با تامل و حوصله‌ی زیاد توانستیم ساعت 14:40 به بارگاه برسیم و خانم حسنی آذر کمی به حالت اولیه برگشته بود. سه نفر از اعضای تیم پس از صعود قله و پس از تارکی هوا (ابتدا آقای خضری ساعت 19 و سپس شهاب ساعت 19:15 ) مراجعت نمودند. با توجه به تاخیر در بازگشت من و سالار جهت تعیین وضعیت آقای لاجانی بالا رفتیم ساعت 20 به ایشان رسیده متوجه شدیم از ناحیه‌ی انگشتان دست و پا دچار یخ زدگی شده بود.او را نیز به سمت بارگاه هدایت و مستقر کردیم. بعد از صرف چای و سوپ همگی خوابیدیم.

------------------

با تشكر از كاك فريد

دماوند شمالی...ترکیبی از دو کلمه سفید! حسی که این ترکیب در ذهن ایجاد می کند پر است از عشق، پراست از سرما، پر است از هرم قلب در سرمای جانسوز بلندی ها

ماه ها پیش وقتی برنامه شش ماهه انجمن کوهنوردان زنجان در حال تنظیم بود این برنامه به ذهنم خطور کرد نه اینکه برنامه ای تازه و غریب باشد و به ذهنم خطور کند ارادت من به این برنامه از آنجایی بود که این برنامه صد بار هم اجرا شده باشد باز هم با لبخند غرور آفرین همراه خواهد بود.

در طول این چند ماه یک روز نبود که به فکر این برنامه و مهیا کردن مقدمات آن نباشم. کم کم غبار از چهره زمان کنار رفت و به چند روز قبل از زمان اجرای آن رسیدیم. چند برنامه آمادگی و شناخت داوطلبان شرکت در برنامه اجرا شده بود گفتنی ها گفته شده بود قوانین و قواعد دماوند زمستانی شناسانده شده بود و اکنون آنچه بر سر راه اجرای برنامه بود تدارکات بود و عوامل طبیعی. بدی هوا دوبار برنامه را کنسل کرد تا اینکه هوای نه کاملا خوب که صرفا بزن در رو به ما رخ نشان داد. عزم جزم کردیم که برنامه ر اجرا کنیم.