آياز

دیروز و پریروز به اتفاق دوستان انجمن به آنجا رفتیم و علاوه بر پیمایش کامل تیغه آن اندکی کار صعود عمودی طبیعی و مصنوعی انجام دادیم. هرچند در اواخر آبان ماه هوا انقدری که دوست داشتیم باشد سرد نبود.

به امید بارش هر چه زودتر برف.

ابتدای تیغه و تمرین صعود روی طناب با کوله سنگین و دیواره های  گلجیک در پشت سر

عرفان و وحید در حال تلاش

تیغه فنی تکه قیه سی

تیغه فنی تکه قیه سی و دیواره گلجیک در بکگراند

با (از راست) عرفان میرصدری، محمد ژاله، من،مینا قربانی، وحید محمدی، هومن رضایی و مریم نوری روی قله تکه قیه سی پس از پیمایش کامل تیغه

محمد ژاله

پاییزی از آن نظر که هم هواش ملس پاییزی بود و هم طبیعت زرد و نارنجی اش

هوا به مقدار لازم سرد بود و اندک بارانی هم بعد از ظهر زد و همین ها یعنی که لذت بردیم

روی  مسیر سبک و سه طوله "سیدحمید" کار کردیم همه بچه ها صعود سرطناب و نفر دوم یک مسیر طول بلند را در شرایط هوایی نسبتا سرد تجربه کردند.

عرفان که این روزها با اردوهای تیم امید مشغول است بسیار با انگیزه بود

من و مینا و دیواره ای آزاد

مینا در کارگاه طول دوم مسیر سیدحمید

یک تقابل شیرین در کلبه ‎ی پای دیواره

تکه قیه سی دوست داشتنی

در پایان روز دستی هم به مسیر های لیلی و مجنون زدیم

و این زوج پیر مهربان که در روستا به اجبار ما را به خانه شان بردند و ما را شرمنده میهمان نوازی شان کردند ما در خانه شان را زدیم تا فقط اجازه بگیریم ماشینمان را جلوی خانه شان بگذاریم

مربی کیست و یک کوه نورد چگونه به درجه ی "مربیگری" می رسد؟

آیا معیار مربیگری، تکه کاغذی است که پس از حضور در یک دوره ی چند روزه به کارآموز می دهند؟ اگر این گونه است نه تنها مربی کم نداریم بلکه دچار تورّم مربی هستیم. پس چرا هیچ پاسخی برای خیل کوه نوردان تشنه ی یادگیری نداریم؟ چرا آموزشهایمان روزبروز نازکتر و غیر علمی تر می شوند؟ چرا درصد قابل توجهی از مربیان دارای کاغذ، اساسا سهمی در آموزش ندارند؟ ... پاسخ همه این پرسش ها در "نگرش کاغذی مربیگری" نهفته است. کار مربی، تربیت و پرورش است. پرورشی که آموزش، شرط لازم (ونه کافی) برای آن است. آموزشی که سه حیطه را در برمی گیرد: حیطه های شناختی، عاطفی و روان – حرکتی چنین ظرفیتی نه یکروزه به دست می آید، نه با کاغذ به کسی داده می شود. مربیگری جوهره ای می خواهد که هر کسی آن را ندارد. نگرش "کاغذی" به مربیگری، تبعاتی دارد که هم اکنون می توان آن را مشاهده کرد:

    ساده انگاری در تربیت مربی که منجر به افت کیفی دوره های مربیگری شده است.
    کیفیت نازل طرح درسها که فاصله آن از مباحث علمی، روزبروز بیشتر می شود.
    خلاء فاحش برخی مباحث ضروری در طرح درس ها، که اولویت حیاتی دارند.
    کمرنگ شدن روز افزون ضوابط و مقررات در برگزاری دوره های آموزشی

در نگرش "کاغذی" می توان با یک کاغذ "مربی" تولید کرد و با یک نامه مربی را از "مربیگری" ساقط نمود. می توان با یک مدرک به شخصی مجوز داد تا نادانیهای خود را به دیگران انتقال دهد و جان آنها را به خطر اندازد و می توان برای تسویه حساب با یک مربی، مدرک او را باطل کرد. اما ...

اما معیارهای اصولی مربیگری چیست؟
به نظر اینجانب، مربی کسی است که واجد شرایط زیر باشد:

    استعداد، انگیزه و جوهره مربیگری، که مانند چراغی روشن، مربی را از دیگران متمایز می سازد.
    توانایی انتقال مفاهیم و ظرفیت ارائه و نمایش مهارتها در روند تربیت
    خود آموزی مداوم برای بهینه سازی تواناییهای خویش و ارتقاء دانش و نگرش
    حفظ ارتباط مداوم با منابع علمی و فنی معتبر دنیا در حیطه کار خود
    آگاهی کامل به اصول برقراری ارتباط، یادگیری، برنامه ریزی آموزشی و شیوه ها (تکنولوژی) آموزش
    اعتقاد به حق کارآموز برای برخورداری از معتبرترین یافته های علمی و فنی موجود
    حفظ تقدس مربیگری به عنوان یک رسالت تربیتی (ونه مجرای معیشتی)
    آگاهی به ظرفیت ها و محدودیت های خویش و پرهیز از عوام فریبی
    پایبندی به اصول اخلاقی در روند آموزش و تربیت و سایر جنبه های زندگی شخصی

اکنون با توجه به شاخص های فوق می توان به تحلیلی علمی از وضع موجود رسید. معیارهای بالا، به ما این امکان را می دهند که ببینیم دوره های مربیگری ما از آنچه باید باشند، چقدر فاصله دارند و خروجی آنها چه مقدار از شاخص های مربیگری را کسب کرده و تا چه حد به شخصیت انسانی، اخلاقی، علمی و فنی یک مربی نزدیک شده است.

-دکتر ابوالفضل جوادی

دو نفر از مربیان دوست داشتنی رشته ورزشی ما ، نسیم عشقی و حسین هیزم کار